Kuzenimle parka gidiyorduk ve o arkamdan geliyordu, dedim ki “oğlum yanımdan yürüsene”. Ben ona bakmak zorundaydım ve yanımda yürümesi daha iyiydi. Sonra biraz daha dikkat ettiğimde insan olduğu yerlerde arkamdan olmadığı yerlerde yanımdan yürüyordu.

Bu çocuk ne yapıyordu? Birden Dank etti… bir birey gibi göstermeye çalışıyor kendini, ben kendi başıma sokakta yürüyebiliyorum imajı sergiliyordu küçük adam. Yani 7 yaşındaki bir çocuğun büyüme arzusu ile hareket edişi gerçekten müthişti.

Yetiştiriliş tarzı itibariyle bu çocuk kendini geliştirmeye meyilli ve ergenlik dönemine girince ailesi ancak bunun farkına varacak. Şimdi sadece tembel bir çocuk olabilir benim yeğenim ama ileride büyük işler başaracak. Çocuğun bu hareketi karşısında ben ona kızmadım. Bırakayım arkamdan yürüsün, bırakayım da sorumluluğunu alsın o yetişkinlik arzusunun.

Ben onu o anda zaten koruyorum, kontrol ediyorum. Eğer kızmış olsaydım, kavga edip cezalandırsaydım, belki çocuğun hevesini ve kafasındaki yetişkinlik olgusunu kıracaktım.

Anne Babalar Hep Önden Yürüdükçe Hayat Güzeldir…

Muhammet Alperen ERTAŞ – Kişisel Gelişim / Ar-Ge ve İnceleme Editörü –  alperenertasss@gmail.com

Kaynak: Güçlü Psikoloji